Ik kwam van buiten de sector Zorg en Welzijn (namelijk uit het onderwijs) en maakte telkens mee hoe goede ideeen en initiatieven (net als in het onderwijs) bijna met het badwater zijn weggegooid of in elk geval kopje onder geholpen werden. Zo de benadering 'begeleid wonen' (in de jaren negentig door o.a. het NIZW in de steigers gezet), zo voorzieningen voor dak- en thuislozen en verslaafden. De boos-doener? De (typisch Nederlandse?) gewoonte om goede ideeen in een apart hokje te zetten met eigen schotten, deuren, sloten en regels. En onder te brengen in grote 'instituten' als de awbz of de wmo. Goed geregeld, levensvatbaarheid klein. Erg zwart-wit gesteld? Ja, maar op een zwart-wit beeld vallen nuances en het totaalbeeld beter op, onverdoezeld door (de verleidelijkheid van) kleuren. Nu ik werk in een vrijwilligersorganisatie, een inloophuis/huiskamerproject voor dak- en thuislozen valt mij dat alles des te meer op: we kunnen nog ons eigen doel nastreven met onze eigen middelen en onze eigen wijze van bejegening (presentie). Maar de buitenwereld (lees: zorg & welzijn) trekt en duwt aan ons, vanuit de inmiddels bekende en geinstitutionaliseerde referentiekaders - in een poging ons daarbinnen te begrijpen en een plaats te geven (en te financieren).

Ik pleit voor de menselijke maat, in twee betekenissen. Een: een schaal waarop dingen voor een mens (zeker een mens in nood) nog te overzien  zijn. Twee: een eindje meelopen als maat of maatje, ongeacht of de awbz/wmo-financiers samen boodschappen doen of samen vissen nu effectieve 'zorg' vinden of niet.

Wat je (werkend in of gebruik-makend van zorg) ziet, ben je zelf: een mens met vragen, zorgen, beperkingen en dromen. Een menselijke maat, als het goed is. En dan zijn (bijvoorbeeld in ons inloophuis) de vrijwilligers en de medewerkers net zo goed gebaat bij zorg - als maat-schap - als de gasten, bezoekers of clienten.

Dat is wat me voor ogen staat als ik de zaken 'coordineer' in mijn baan - en als ik trainingen en workshops geef bij Sense-Works, mijn bedrijfje. Innovatie en kwaliteit draaien om mensen. Mensen bij wie verstand en gevoel (sense) werken (works), draaien de zaak om. Ze durven zich af te vragen wat zij kunnen bijdragen aan wat aan goede ideeen geboren en gebaard wordt. En zij zorgen goed voor de zuigeling, zonder die met het badwater weg te gooien of erin te verzuipen. Organisaties die dat zien, onttrekken zich niet aan de regels (van bijvoorbeeld awbz of wmo, of van de onderwijsminister), maar geven degenen die 'het moeten doen' de ruimte om door de vensters en in de spiegel te kijken. Wat ze zien, zijn ze zelf. Daarom doen ze 'het' zo goed. Dat is mijn ervaring met mensen met wie ik - via Sense-Works - een eindje heb mogen meelopen. Ook dat is zorg en welzijn.