Welzijnswerkers zijn de docenten van vrijwilligers

[Henny Stroes]

Aan vrijwilligers worden steeds meer eisen gesteld. De welzijnswerkers c.q. sociaal werkers richten zich steeds meer op de deskundigheidsbevordering van vrijwilligers.

[Marlies Overmars]

Ja dat klopt,  maar dat zie ik meer als een van de diensten die we aanbieden vanuit ons aanbod.

 

[Stefan Cloudt]

Het opzoeken van nieuwe kennisdomeinen met een andere cultuur, andere mensen en een andere manier van denken, wij noemen dat co-creatie, is belangrijk voor het organiseren van innovatie. Door de interactie tussen docent (welzijnswerker) en vrijwilligers zouden best wel eens verfrissende gelegenheidscoalities kunnen ontstaan die tot echte innovaties leiden!

 

[Henny Stroes]

Ik ben van mening, dat het principe van door en voor burgers sterker gefaciliteerd en uitgewerkt kan worden. Immers, wij richten ons op de mensen die achterblijven en niet (meer) mee kunnen komen. Dit zijn mensen met andere denkbeelden en een ander beeld van de werkelijkheid, dan wij dat hebben. Elkaar "verstaan" is dan een hele kunst. Het is en blijft nodig dichtbij te blijven. Opgeleide welzijnswerkers staan al snel te ver af. Inzet van mensen die wel dichtbij staan als een soort coaches levert aan alle kanten winst op. Innovatief is dat de opgeleide of gefaciliteerde buurman of -vrouw directer en beter kan optreden en er naast kan gaan staan. Als welzijnswerkers kunnen we daaraan een bijdrage leveren.

[Martien Smit]

Ik betwijfel of welzijnswerkers zich steeds meer op de deskundigheid richten. Ik ken (jammer genoeg) erg veel welzijnswerkers die teveel met zichzelf bezig zijn en amper beseffen wat er leeft bij de bevolking. Als we toe willen naar een rol als docent voor de welzijnswerker dan moeten we werkelijk meer aandacht gaan stoppen in de vrijwilligersacademies. De pogingen daartoe zijn veelal mislukt. Jamer maar waar.

De welzijnswerker zal eerst weer eens de nodige visie moeten ontwikkelen. Het welzijnsweerk moet weer in de buurt van de mensen gaan omen en niet in (grote) teams afwachten of er nog een keer iemand langs komt. Ik wil niet generaliseren maar de beweging is jaren de verkeerde kant op gegaan.  Terug naar af en met de voeten in de modder of op z'n Rotterdams; 'niet lullen maar poetsen'.

[Marlies Overmars]

Helemaal waar....

Martien Smit zei:

Ik betwijfel of welzijnswerkers zich steeds meer op de deskundigheid richten. Ik ken (jammer genoeg) erg veel welzijnswerkers die teveel met zichzelf bezig zijn en amper beseffen wat er leeft bij de bevolking. Als we toe willen naar een rol als docent voor de welzijnswerker dan moeten we werkelijk meer aandacht gaan stoppen in de vrijwilligersacademies. De pogingen daartoe zijn veelal mislukt. Jamer maar waar.

De welzijnswerker zal eerst weer eens de nodige visie moeten ontwikkelen. Het welzijnsweerk moet weer in de buurt van de mensen gaan omen en niet in (grote) teams afwachten of er nog een keer iemand langs komt. Ik wil niet generaliseren maar de beweging is jaren de verkeerde kant op gegaan.  Terug naar af en met de voeten in de modder of op z'n Rotterdams; 'niet lullen maar poetsen'.

[Monique Potters]

Is dit nu ook echt zo? Zijn welzijnswerkers de docenten of is dit een rol die we onszelf van oudsher aanmeten, of toe-eigenen?

We praten over en zijn in het werk bezig met eigen regie scenario' s, maatwerk, de burger aan zet, vraagsturing, de klant staat centraal, de eigen kracht stimuleren, faciliteren i.p.v. regelen, allemaal vanuit het " nieuwe" welzijnswerk.

Is dit nog te rijmen met het uitgangspunt dat we als welzijnswerker de docent zijn en daarmee de vrijwilliger de leerling maken?

[John Beckers]

Helemaal mee eens. 'Docent' worden we vanzelf wel, welzijnswerkers of niet, als we vrijwilligers iets te bieden hebben dat die vrijwilliger van waarde vindt. Dat kan al een een goede werkplek zijn, aardige collega's, een mooi kantoor, de beschutting van een netwerk of een organisatorisch kader. Als het maar biedt wat die vrijwilliger zoekt. Dat is wat we in het essay dienend welzijn noemen. Zie ook de blog Goud.

Anders gezegd, een docentschap heb je vandaag de dag niet maar krijg je gegund. Iemand die dat gegund wordt heeft meestal ook niet meer zo'n behoefte aan een titel als docent, begeleider etc. Die is gewoon blij dat hij een ander een plezier heeft kunnen doen.

Laat vrijwilligers, professionals, stakeholders, klanten elkaars gelijken zijn. Mensen die samen iets doen. Ieder zet zich naar beste vermogen in en krijgt daar iets voor terug. Wie tevreden is komt terug, wie dat niet is kijkt ergens anders verder. Je ziet vanzelf wie echt waarde inbrengt en wie niet. Als dat die betaalde kracht is is dat prima. Maar hoe meer die anderen inbrengen, hoe mooier het is, en hoe beter misschien wel die professional het doet.

Trouwens, in een echt klantgestuurde organisatie laat de vrijwilliger zich leiden door klanten, de professional door de vrijwilligers, de managers door de professionals enzovoorts. De sturing gaat van buiten naar binnen. En je spreekt elkaar daarop aan. Iedereen mag alles vragen en heeft recht op een antwoord. Hoeveel vrijwilligers en hoeveel professionals hebben we die zo kunnen werken? Denk eens na wat er dan anders moet. Bij WIJ zijn we er veel mee bezig geweest (link) en nu nog af en toe. Hoe verder we kwamen, hoe meer plezier we ervan kregen.

Monique Potters zei:

Is dit nu ook echt zo? Zijn welzijnswerkers de docenten of is dit een rol die we onszelf van oudsher aanmeten, of toe-eigenen?

We praten over en zijn in het werk bezig met eigen regie scenario' s, maatwerk, de burger aan zet, vraagsturing, de klant staat centraal, de eigen kracht stimuleren, faciliteren i.p.v. regelen, allemaal vanuit het " nieuwe" welzijnswerk.

Is dit nog te rijmen met het uitgangspunt dat we als welzijnswerker de docent zijn en daarmee de vrijwilliger de leerling maken?

[sander plompen]

Agogen zelf kunnen, en moeten, nog veel leren van vrijwilligers en klanten willen zij uberhaupt diezelfde vrijwilligers en klanten iets kunnen bieden. Als docentschap inhoudt dat agogen vrijwilligers stimuleren, ondersteunen en helpen om hun vragen en behoeften vanuit eigen kracht tegemoet te treden, dan is dat prima. Maar we zijn hopelijk het stadium voorbij dat wij vanuit onze kennis en professionaliteit weten wat goed voor hen is. Een agoog is misschien wel een eeuwige student, en de buurt, wijk of stad zijn (permanente) leer-werkplek.

[Melanie Berends-Vermaak]

De pracht van het vak; het aanspreken van talenten bij bewoners jong en oud. Vrijwilliger zijn, betekend verantwoordelijkheid, betekend complimenten, betekend groeien. Iedereen doet mee, iedereen krijgt een kans. Elk talent is een talent. De kopje koffie vrijwilliger, de flyer verspreider, de vrijwilliger bij de peuters...elke vrijwilliger heeft zijn talent en belang om te doen wat hij of zij doet. Wij als welzijnswerker zijn er om deze goodwill van de bewoners te ondersteunen & te stimuleren. Leren betekend groeien....in mijn beleving betekend dit de mogelijkheid bieden voor een bewoner om zichzelf te versterken in zijn/haar positie. Het verstevigen van eigen waarde en het vergroten van kansen! Maar zoals bij de burger is ook bij sommige/meerdere?!? welzijnswerkers, weerstand, probleemgericht denken, een 'wat maakt het uit' houding... werkt welzijn dan? Nee, maar ik spreek lof uit naar elke welzijnswerker die gericht is op de groei en vergroten van zelfstandigheid van de bewoner! Leg je werk in handen van een ander, geloof in: wat ik kan, kan jij ook...

[Daniëlle Heidema]

Treffend vind ik voor het welzijnswerk deze onderstaande woorden, die geheel aansluiten bij het verhaal van Melanie, waar ik me ook helemaal in kan vinden

 

"Give a person a fish
and you feed them for a day.
Teach them how to fish
and you feed them for a lifetime.
Train them how to teach others how to fish
and you can feed the world!"

[Paul van Gennip]

De denkrichting is correct en spreekt mij aan. In  het begrip docent zit mijn twijfel.

Het gaat hier niet om onderwijzen, het gaat hier om coachen en co-creatie! Alleen dan kan samenwerking tussen welzijnswerker en vrijwilliger uitgroeien tot een succesvol duo!

 

[Teun Hofmeijer]

 

Halelujah!