Welzijn in de 21e eeuw
Op zoek naar innovaties en innovatief organiseren in de sociale sector
Welkom bij Welzijn in de 21e eeuw.
Mensen veranderen, jij ook. Wat doet welzijn? Gaat het mee? Op kop? Innovatief? Inspirerend?
Meld je aan. Lees wat anderen denken. Doe mee.
ESSAY
SHIFT HAPPENS
Prenten van Jörg Müller van het Zwitserse dorp Güllen door de jaren heen. De kat verandert niet (klik hier voor een grotere weergave). De titel boven de prenten, shift happens, komt van Adjiedj Bakas.
De boodschap? We staan aan de vooravond van een totaal nieuwe tijd waarin de mensen slimmer en socialer zijn dan ooit tevoren. Toch zullen er individuen zijn die niet meekomen vanwege een beperking, afkomst, slijtage, een life-event of een ongeval. En niemand hebben die ze helpt. Gaan we dat oplossen met het welzijnswerk van 1970? 1990? 2011? Zit daar dan verschil tussen? Echt? Of is welzijnswerk die witte kat die altijd dezelfde blijft?
Interviews
Jos van Balveren, de Twern
Wie zelfgenoegzaam is en niet twijfelt gaat ook niet verbeteren
Harrie Crielaars, Divers
Als je iets levert en een ander kan het beter heb je geen bestaansrecht
Dik Hooimeijer, Mooi
De mensen buiten zijn niet meer de mensen van 1990
Hennie van der Kracht, IJsselkring
Succesvolle innovaties komen van heel goed weten wat je klanten beweegt
Hugo Mulder en René van der Voorn, Sonor
In onze sector hebben we veel last van traditie. Terugvallen op wat we hebben
Hans Zuiver, Combiwel
Als je onderneemt komt de innovatie vanzelf
LINKS
Eerdere publicaties
John Beckers
Hoe blijer mensen met jou zijn, hoe meer ze met jou gaan delen, 2012
Vraagverlegenheid. Het is, het blijft, aan de slag, 2012
Social marketing: veranderen doen mensen zelf, 2009
Oud is uit, welzijn en zorg ook. Van kruidenier naar zelfbediening, 2009
De wereld in 2020. Van kaasstolp naar jungle, 2008
De klant centraal. Doen wat klanten vragen, 2006
Veranderen in netwerken. Klantgestuurd leren samenwerken in wonen, welzijn en zorg, 2005
Stefan Cloudt
De maatschappelijke onderneming als metafoor? 2010
Metaforen van maatschappelijke ondernemingen, 2009
Innoveren door allianties, 2004
Veranderen als kunst voor managers, 2003
Zorg + welzijn
Eenzaamheid: wat is het en hoe pak je het aan?
Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar de laatste tijd wordt er veel over eenzaamheid geschreven. Helaas zie ik nog maar weinig professionele bijdragen waar interventies worden besproken die je zou kunnen toepassen en die gericht zijn op ondersteuning van de belanghebbende burger in zijn / haar pogingen om weer zelf aansluiting te krijgen op de samenleving. Goed goed, ik besef wel dat dat niet altijd eenvoudig is, zeker als er sprake is van een minimaal inkomen of een leefstijl die doordrenkt is van negativiteit en schuld bij een ander (lees samenleving) leggen. Ik vind dat burgers die zeggen eenzaam te zijn wel de moed moeten opbrengen om iets aan die eenzaamheid te doen. "Helpen" en "OP WEG geholpen willen worden" zijn hier echter (wat mij betreft) sleutelwoorden. Ik ben eigenlijk wel benieuwd welke interventies door collegae en anderen worden gebruikt en wanneer?
Want volgens mij heeft eenzaamheid o.a. te maken met:
èn het gevoel van "ik voel me alleen (en misschien wel verlaten) en heb iemand anders/anderen nodig"
èn het gevoel van: "ik zit niet goed in mijn vel".
én dat deze gevoelens bij voortduring moeten hebben postgevat bij de burgers die zich in dergelijke situatie bevinden, dat ze er last van (gaan) krijgen.
Eenzaamheid is dus voor mij ook niet te vatten in één bepaald project, maar is de optelsom van allerlei producten en diensten die de organisatie te bieden heeft om burgers het gevoel te geven dat ze er weer bij de samenleving horen. Maar als die burger nu eens niet teveel met die samenleving te maken wil hebben? is het dan zijn eigen schuld dat die eenzaamheidsgevoelens heeft?
Graag reacties om mijn beeldvorming aan te scherpen.
Weergaven: 453
Berichten in deze discussie
-
Permalink Antwoord van Dirk Lambrechts op
-
Je hebt het over eenzaamheid als een intern attribuut. Een combinatie van gevoelens en opstellingen waar een hulpverlenend antwoord op kan komen met als doel verandering te brengen in deze gevoelens met al dan niet respect voor de opstelling.
Dat lijkt mij een erg eenzaam verhaal.
Je zou misschien een eenzame opstelling kunnen begrijpen als de best mogelijke oplossing van iets wat zo belangrijk is / was om er de eenzaamheidsgevoelens bij te nemen. Maar dat het pas een probleem wordt wanneer de impact van die gevoelens te hard gaat wegen. Wat zou zo belangrijk kunnen zijn om er op deze manier mee om te gaan? Welke teleurstellingen wil men niet meer meemaken? Welke teleurstellingen kan men wel nog "hebben"? Daar ligt mogelijk een gaatje voor aansluiting...
-
Permalink Antwoord van Erick de Braal op
-
Met alle respect Dirk, ik begrijp dit verhaal niet. Zou je het eens met andere woorden willen uitleggen.
Dirk Lambrechts zei:
Je hebt het over eenzaamheid als een intern attribuut. Een combinatie van gevoelens en opstellingen waar een hulpverlenend antwoord op kan komen met als doel verandering te brengen in deze gevoelens met al dan niet respect voor de opstelling.
Dat lijkt mij een erg eenzaam verhaal.
Je zou misschien een eenzame opstelling kunnen begrijpen als de best mogelijke oplossing van iets wat zo belangrijk is / was om er de eenzaamheidsgevoelens bij te nemen. Maar dat het pas een probleem wordt wanneer de impact van die gevoelens te hard gaat wegen. Wat zou zo belangrijk kunnen zijn om er op deze manier mee om te gaan? Welke teleurstellingen wil men niet meer meemaken? Welke teleurstellingen kan men wel nog "hebben"? Daar ligt mogelijk een gaatje voor aansluiting...
-
Permalink Antwoord van mart corsius op
-
Erick (en alle anderen die hier komen, en dus interesse hebben),
Sinds ik kennis heb gemaakt met de presentie-benadering van Andries Baart e.a. (universiteit Tilburg), lees ik het woord 'interventie' anders. Als het (vaak negatief) tegenovergestelde van 'presentie'. Ik neem aan dat jij, Erick, het woord niet in die zin bedoelt, maar neem van mij aan: in het licht van de presentie-benadering verandert niet je bedoeling, maar je vraag. Van 'Wat moet ik (of een ander) doen?' wordt dan 'Wat kan ik doen?' Wat doet zich zo aan mij voor, dat ik 'weet' wat ik kan doen? En wat moet ik doen (en vooral niet doen) om dat te zien?
Ik werk in een inloophuis voor dak- en thuislozen. Een plek waar mensen mogen zijn en niets moeten. En ook merken dat dit zo is, want ze komen keer op keer terug, velen zelfs elke dag. En wij (onze vrijwilligers met name) zijn er voor hen, ook zonder iets te moeten. Een andere ervaring, nu als trainer: ik heb veel trainingen gegeven aan 'overblijfmoeders' (een geuzennaam die zij zich doorgaans zelf geven) - en merkte keer op keer dat ze er zoveel leerden, omdat ze er in de trainingen mochten zijn en er toe deden. Ze leerden van en uit hun ervaring en die van elkaar. Ik knoopte 'slechts' de draadjes aan elkaar.
Eenzaamheid heeft volgens mij vooral te maken met er niet toe doen en dat ook zo ervaren. Interventies in de strikte zin van het woord zijn niet nodig om die op te heffen, wel het creeren van plaatsen (letterlijk en figuurlijk) waarin mensen het tegendeel kunnen ervaren: er werkelijk toe doen. Makkelijker gezegd dan gedaan? Zeker! Vooral omdat wij (hulp- en zorgverleners) niet zozeer veel moeten (bij-)leren, maar veel moeten af-leren. Andries Baart c.s. maken dat haarfijn duidelijk, vooral als je de kans krijgt om Andries een keer persoonlijk te ontmoeten. Dat is een belevenis. Hij maakt duidelijk, wat als trainer een van mijn motto's is: niets is zo praktisch als een goede theorie.
Ik wil best verder praten met jou (en met iedereen) over dit alles. Meer orientatie is alvast te vinden op:
www.bie-zefke.nl (over het genoemde inloophuis)
www.sense-works.nl (mijn bedrijfje als trainer)
Tot een volgende keer > MArt Corsius
-
-
Dank je voor de reactie, Mart. Nabijheid in vormen zoals "het er zijn" en "te laten zien wie je bent" zijn eerste voorwaarden om een start te maken, ook als professional. Wat ik ervaar is dat eenzaamheid vaak in de sfeer ligt van "het niet begrepen worden" en/of "bedonderd zijn" of in het geval van oudere burgers het gevoel van "aan je lot overgelaten worden / geen aandacht" Ik twijfel niet aan de goede bedoeling(en) van hulpverleners om hier iets aan te doen. Het ligt voor de hand dat je als professioneel werker er naar streeft om personen die iets aan hun eenzaamheid willen (wel een voorwaarde) doen instrumenten in handen wilt geen om hier aan te werken. Welke instrumenten gebruik jij dan? Niets doen en alleen maar kijken en advies geven als je daar om gevraagd wordt? Hoor van je. Groet, Erick de Braal.
mart corsius zei:Erick (en alle anderen die hier komen, en dus interesse hebben),
Sinds ik kennis heb gemaakt met de presentie-benadering van Andries Baart e.a. (universiteit Tilburg), lees ik het woord 'interventie' anders. Als het (vaak negatief) tegenovergestelde van 'presentie'. Ik neem aan dat jij, Erick, het woord niet in die zin bedoelt, maar neem van mij aan: in het licht van de presentie-benadering verandert niet je bedoeling, maar je vraag. Van 'Wat moet ik (of een ander) doen?' wordt dan 'Wat kan ik doen?' Wat doet zich zo aan mij voor, dat ik 'weet' wat ik kan doen? En wat moet ik doen (en vooral niet doen) om dat te zien?
Ik werk in een inloophuis voor dak- en thuislozen. Een plek waar mensen mogen zijn en niets moeten. En ook merken dat dit zo is, want ze komen keer op keer terug, velen zelfs elke dag. En wij (onze vrijwilligers met name) zijn er voor hen, ook zonder iets te moeten. Een andere ervaring, nu als trainer: ik heb veel trainingen gegeven aan 'overblijfmoeders' (een geuzennaam die zij zich doorgaans zelf geven) - en merkte keer op keer dat ze er zoveel leerden, omdat ze er in de trainingen mochten zijn en er toe deden. Ze leerden van en uit hun ervaring en die van elkaar. Ik knoopte 'slechts' de draadjes aan elkaar.
Eenzaamheid heeft volgens mij vooral te maken met er niet toe doen en dat ook zo ervaren. Interventies in de strikte zin van het woord zijn niet nodig om die op te heffen, wel het creeren van plaatsen (letterlijk en figuurlijk) waarin mensen het tegendeel kunnen ervaren: er werkelijk toe doen. Makkelijker gezegd dan gedaan? Zeker! Vooral omdat wij (hulp- en zorgverleners) niet zozeer veel moeten (bij-)leren, maar veel moeten af-leren. Andries Baart c.s. maken dat haarfijn duidelijk, vooral als je de kans krijgt om Andries een keer persoonlijk te ontmoeten. Dat is een belevenis. Hij maakt duidelijk, wat als trainer een van mijn motto's is: niets is zo praktisch als een goede theorie.
Ik wil best verder praten met jou (en met iedereen) over dit alles. Meer orientatie is alvast te vinden op:
www.bie-zefke.nl (over het genoemde inloophuis)
www.sense-works.nl (mijn bedrijfje als trainer)
Tot een volgende keer > MArt Corsius
© 2022 Gemaakt door John Beckers.
Verzorgd door
